Available departures

PROTARAS

Protaras jest jednym z głównych ośrodków turystycznych Republiki Cypru, leży na południowym-wschodzie Cypru. Miejscowość znajduje się około 8 km od Ayia Napa oraz około 10 minut jazdy samochodem od Przylądka Greko.

W czasach starożytnych, w miejscu gdzie obecnie znajduje się Protaras, znajdowało się starożytne miasto-państwo Leukolla. Miasto to posiadało małą przystań, w której zatrzymał się w roku 306 p.n.e. Demetriusz I Poliorketes, czekając na Ptolemeusza I (Demetriusz i Ptolemeusz byli jednymi z kilku dowódców Aleksandra Wielkiego, którzy po śmierci Aleksandra podzielili pomiędzy siebie jego imperium). W wyniku bitwy Ptolemeusz został pokonany i uciekł do Egiptu, pozostawiając Cypr w rękach Demetriusza.

Protaras jest spokojniejszym miejscem niż Ayia Napa (znajduje się tutaj mniej klubów, dyskotek) i ma opinię miejsca bardziej przyjaznego dla rodzin, które przyjeżdżają spędzić wakacje na Cyprze, niż Ayia Napa.

Można się spotkać z określeniem Protaras jako „krainy wiatraków” (nawiązanie do znajdujących się tutaj w przeszłości licznych wiatraków).

W Protaras znajdują się piaszczyste plaże, a najbardziej znana z nich to Fig Tree Bay.

LARNAKA

Larnaka to miasto na południowo-wschodnim wybrzeżu Cypru. Jest to trzecie co do wielkości miasto Republiki Cypr (po Nikozji i Limassol) i w 2011 r. liczyło 84 591 mieszkańców. Około 8 km na południe od Larnaki znajduje się największy port lotniczy na wyspie (w 2014 r. lotnisko obsłużyło 5 247 291 pasażerów).

Nazwa miasta pochodzi od greckiego słowa „larnaks” – oznaczającego naczynie, sarkofag służące do przechowywania prochów zmarłego.
W związku z tym jedna wersja pochodzenia nazwy miasta wiąże się z legendą, wg. której w Larnace miał zostać pochowany św. Łazarz, który po wskrzeszeniu przez Jezusa przybył na Cypr, gdzie założył gminę chrześcijańską.
Według innej wersji nazwa miasta wynika z faktu, iż na terenie Larnaki i w okolicy znajduje się wiele sarkofagów, które odkryto m.in. w XIX wieku.

Przed 1974 r. Turcy cypryjscy zamieszkujący Larnakę używali nazwy Iskele (tureckie słowo oznaczające molo).

Historia miasta sięga starożytności. Zostało założone przez Fenicjan w XIII w. p.n.e. i pierwotna jego nazwa to Kition. Około 1000 r. p.n.e. miasto zostało przebudowane i stało się centrum kultury fenickiej. Z tamtych czasów odkryto pozostałości 5 świątyń oraz portu morskiego.

Miasto zostało dotknięte przez trzęsienie ziemi w 76 i w 77 r., a następnie zniszczone przez trzęsienie ziemi w 322 r. i ponownie w 342 r.

W mieście znajduje się kilka zabytków wartych odwiedzenia:
– pochodząca z IX wieku cerkiew św. Łazarza (Ajos Lazaros), która znajduje się na miejscu grobu św. Łazarza,
– turecki fort, zbudowany przez Otomanów w XVII wieku,
– pochodzący z XVIII wieku (1747 r.) akwedukt Kamares, dostarczający do miasta wodę ze źródła oddalonego ok. 10 km od miasta,
– meczet Al-Kebir.

W okolicach Larnaki warto zobaczyć Hala Sultan Tekkesi, gdzie znajduje się grób ciotki Mahometa, zimą warto zobaczyć flamingi na słonych jeziorach.

Larnaka posiada rozwiniętą infrastrukturą turystyczną.
W mieście znajduje się promenada, przy której jest czysta, ale niestety sztuczna (została utworzona z szarego piasku pochodzącego z innego miejsca) plaża – Finikoudes Beach.

LIMASSOL

Limassol znajduje się na południowym wybrzeżu Cypru. Jest drugim co do wielkości miastem Cypru (w 2011 r. miasto liczyło ok. 101 000 mieszkańców.

Miasto zostało założone prawdopodobnie w IV/V w. n.e.

Na początku było nazywane Neapolis (Nowe Miasto). W X w. miasto było znane jako Nemesos (Lemesos).
W XII w. do miasta przesiedleni zostali mieszkańcy starożytnego Amathous, po jego zburzeniu.

Weneckie rządy nad Cyprem oznaczały upadek oraz zburzenie zamku w Limassol. Pod panowaniem brytyjskim miasto zyskało nową infrastrukturę, bowiem pierwszy brytyjski gubernator Cypru – pułkownik Warren otoczył Limassol szczególną troską.

Po 1974 r. miasto gwałtownie rozwinęło się przejmując rolę, którą do tej pory pełniła Famagusta i stając się ekonomicznym centrum południowej części wyspy.

Obecnie miasto jest obok Kyrenii (północna część wyspy) najprężniej rozwijającym się miastem Cypru.

W mieście i w okolicy znajduje się wiele zakładów przemysłowych, produkuje się tutaj m.in. meble, tekstylia, buty, sprzęt elektryczny, stal, napoje, produkty spożywcze, piwo, koniak, słynną cypryjską brandy i wino (m.in. słynną Commandarię).

Port w Limassol jest największym portem na południowej stronie wyspy.

W mieście znajduje się rozwinięta infrastruktura turystyczna (m.in. publiczna wypożyczalnia rowerów).

KYRENIA

Kyrenia (turec.: Girne) to turystyczne centrum tzw. Tureckiej Republiki Północnego Cypru (Północnego Cypru).

Dlaczego warto tam pojechać?
Przede wszystkim z powodu uroku tego miasta oraz z powodu tego, że w tym miejscu stykamy się z historią (zamek), mamy morze, port i góry.
W okolicach miasta znajdziemy także 2 przyjemne plaże.

Kyreński zamek wraz z portem, na tle gór wygląda bardzo malowniczno.

NIKOZJA

Nikozja to stolica Republiki Cypru oraz tzw. Tureckiej Republiki Cypru Północnego (Północny Cypr), podzielona „zieloną linią” (strefą zdemilitaryzowaną nadzorowaną przez Organizację Narodów Zjednoczonych) na część południową – grecką oraz północną – turecką.
Nikozja jest największym miastem na Cyprze i liczy około 350 tysięcy mieszkańców (w tym około 300 tys. w części południowej i około 80 tys. w części północnej). Miasto leży nad rzeką Pedias, na równinie Mesaria. Latem rzeka z reguły wysycha, podobnie jak rzeki, jeziora, zbiorniki wodne na Cyprze.
Przebywając w mieście w niektórych miejscach możesz podziwiać widoczne w oddaleniu piękne góry. Położenie Nikozji powoduje, że latem, w dzień, w mieście potrafi być bardzo gorąco, natomiast nocą temperatura spada znacząco (różnica w temperaturze pomiędzy dniem a nocą może wynieść nawet kilkanaście stopni Celsjusza, nocą można więc spać przy otwartym oknie, klimatyzacja jest zbędna).

Miasto posiada bogatą historię, którą obrazują istniejące w Nikozji zabytki.
Pierwsza wzmianka o Nikozji pochodzi z VII w. p.n.e., gdy na terenie dzisiejszej Nikozji istniała wioska o nazwie Ledra.
Następnie miasto znajdowało się pod panowaniem rzymskim, bizantyjskim, a następnie było we władaniu dynastii Lusignanów, z której pochodzili władcy Królestwa Cypru.
Za czasów dynastii Lusignanów miasto zostało stolicą Królestwa Cypru. Ze względu na swoje położenie (w głębi lądu) stolica była łatwiejsza do obrony przed atakami arabskimi czy też piratów, niż miasta położone na wybrzeżu.
W tym okresie miasto zyskało na znaczeniu, wybudowano wiele reprezentacyjnych budynków (m.in. pałac królewski, katedrę), których ślady wciąż można spotkać zwiedzając stolicę.

W 1489 roku Nikozja wraz z całą wyspą znalazła się pod władaniem Wenecji.
82 lata rządów weneckich zmieniło stolicę. Za rządów Wenecji powstała większość budowli, które zostały zachowane do dzisiaj, w tym m.in. wspaniałe miejskie mury. Fortyfikacje powstały kosztem budowli z czasów dynastii Lusignan: Wenecjanie zbudowali nowe mury na miejscu murów z czasów dynastii Lusignan, ponadto w obrębie 3 mil od murów miasta zostały rozebrane domy, pałace, klasztory i kościoły, a kamienie z tych budowli zostały użyte do budowy umocnień.
Mury z czasów weneckich liczyły 4,5 km i posiadały 3 bramy:
– Porta Giuliana (Brama Famagusty) – największa i najbardziej imponująca z trzech bram wjazdowych do Nikozji. Wybudowana została przez Wenecjan, w 1567 roku i pierwotnie była nazywana Porta Giuliana, na cześć projektanta. Służyła podróżnym wjeżdżającym do miasta i opuszczającym miasto od wschodniej strony wyspy. W 1980 roku postanowiono odrestaurować obiekt i przekształcić je w centrum kulturalne. Odbudowa zakończyła się w 1981 roku i od tego czasu Brama Famagusty stała się ważnym centrum wystawowym, co pomogło zrewitalizować obszar starej części Nikozji,
– Porta del Proveditore (Brama Kirenii) – znajduje się północnej części Nikozji, droga do niej wiodła przez zwodzony most. Nad bramą znajduje się lew św. Marka. Pod zdobyciu miasta przez Ottomanów dodano napis wychwalający Boga. W 1821 roku naprawiono bramę i dodano na szczycie kwadratowy, nakryty kopułą, budynek. W czasach rządów Imperium Ottomańskiego brama była znana jako „Brama Edirne”. W czasach brytyjskich na bramie dodano napis. W 1994 roku obiekt został odrestaurowany i umieszczono w nim centrum miejskiej informacji turystycznej.
– Porta San Domenico (Brama Pafos) – najmniejsza z trzech oryginalnych bram do miasta zbudowanych przez Wenecjan. Była znana jako Porta San Domenico ze względu na słynny Klasztor św. Dominika, znajdujący się z pobliżu bramy i zburzony przez Wenecjan w celu wzmocnienia murów z czasów dynastii Lusignan. Brama była znana także jako Brama Górna, z względu na to, że była położona na dużej wysokości (na poziomie 490 stóp nad poziomem morza)
oraz 11 bastionów.

Za czasów weneckich w Nikozji wybudowano rezydencje, kamieniczki mieszczan, w mieście znajdowało się także m.in. około 50 kościołów.

22 sierpnia 1570 roku rozpoczęło się oblężenie miasta przez Osmanów, których siły liczyły początkowo 50 000 ludzi, wzmocnionych później przez 20 000 marynarzy.
Miasta broniło 10 000 ludzi. 3 szturmy na miasto zakończyły się niepowodzeniem, jednak w końcu, 9 października 1570 roku miasto zostało zdobyte. Zwycięzcy wymordowali 20 000 mieszkańców, a 2 000 wzięli w niewolę.

W 1960 roku Nikozja została stolicą Republiki Cypru.

PÓŁNOCNY CYPR

Tzw. Turecka Republika Północnego Cypru (Północny Cypr) zajmuje około 36 % terytorium wyspy Cypr (3,3 tys. km kw.) jest zamieszkiwany przez około 300 tysięcy ludzi (dane z 2011 r.), tj. 86 osób na km kw.

Klimat: wyspa Cypr znajduje się w podzwrotnikowej strefie klimatycznej. Na Północnym Cyprze lata są gorące (w sierpniu temperatura sięga nawet 40 i więcej stopni Celsjusza), a zimy są łagodne (zwykle temperatura wynosi w grudniu około 10 i więcej stopni Celsjusza w ciągu dnia, w ciągu nocy temperatura potrafi spaść nawet poniżej zera). Najlepszym okresem na wakacje, które chcesz spędzić na plaży są miesiące czerwiec-wrzesień, najlepszym okresem na wakacje, podczas, których chcesz zwiedzać jak również spędzić czas na plaży jest czerwiec i wrzesień. Wbrew pozorom Północny Cypr jest zielony nawet latem (zwłaszcza góry). Flora i fauna nie jest bogata.

Północny Cypr jest podzielony na 5 dystryktów administracyjnych (Nikozja, Famagusta, Guzelyurt, Kirenia i Iskele).
Stolica: Nikozja.
Główne miasta: Nikozja, Famagusta, Kirenia i Guzelyurt.

Sklepy: poniedziałek-piątek otwarte od godziny 08:00 do 18:00, wiele sklepów jest jednak otwartych dłużej, niektóre 24h. W sobotę i w niedzielę mogą być otwarte krócej, w zależności od rodzaju sklepu.

Banki: otwarte w poniedziałek-piątek od godziny 08:00 do 15:30 lub 16:30 (w zależności od banku). W sobotę i w niedzielę zamknięte.

Ceny w sklepach i w restauracjach: zróżnicowane (w zależności od regionu, miasta).

Wjazd do Północnego Cypru dla obywateli Polski: na podstawie paszportu lub dowodu osobistego.
Granicę lądową pomiędzy południową a północną częścią wyspy można przekroczyć także na podstawie dowodu osobistego. Na granicy nie są stawiane pieczątki w paszporcie.
Przed przekroczeniem granicy południowej części wyspy (podróżując z Północnego Cypru) należy zapoznać się z informacjami, jakie produkty zakupione na Północnym Cyprze można wwieźć do południowej części wyspy.

Komunikacja:
– na Północnym Cyprze obowiązuje lewostronny ruch drogowy,
– transport publiczny: nie jest rozwinięty, większość mieszkańców posiada bowiem auta. Można skorzystać z minibusów (dolmuszy) i taksówek, możliwe, że do niektórych atrakcji turystycznych nie będzie możliwe dotarcie transportem publicznym,
– połączenia kolejowe: nie istnieją,
– drogi rowerowe: 580 km szlaków rowerowych oznaczonych zielonym i białym kolorem.

Inne informacje:
– elektryczność: gniazdka elektryczne angielskiego typu (dla osób podróżujących np. z Polski niezbędny może okazać się adapter),
– urzędy publiczne (w tym poczta): w poniedziałki, wtorki, środy i piątki otwarte od 08:00 do 15:30, w czwartki od 08:00 do 18:00, w soboty i w niedziele zamknięte,
– woda z kranu nie nadaje się do picia, nie używa się jej także do gotowania,
– korzystając z toalety należy papier toaletowy wrzucić do kosza, a nie do muszli klozetowej (z powodu kanalizacji – wąskie rury),
– podróżując z kraju położonego w innej strefie czasowej, warto pamiętać o zmianie czasu.

PAFOS

Pafos jest miastem na południowo-zachodnim wybrzeżu Cypru, w Republice Cypru. Liczy około 48 tysięcy mieszkańców (dane z 2011 r.). Miasto jest czwartym co do wielkości miastem Republiki Cypru.

Początki miasta sięgają aż XIV wieku p.n.e.

W mieście, w starożytności, istniał silny kult Afrodyty, a Pafos pełniło przez pewien czas nawet rolę stolicy wyspy.

Archeolodzy odkryli w mieście i w okolicy m.in. starożytne nekropolia – tzw. Grobowce Królewskie oraz Dom Tezeusza i Ajona, gdzie odnaleziono mozaiki posadzkowe z czasów rzymskich.

W mieście znajduje się niewielki zamek bizantyński z XIII w., który był fortecą broniącą dostępu do portu.

Niewątpliwą atrakcją turystyczną miasta jest długa, piękna promenada, gdzie można znaleźć świetne miejsca do zrobienia zdjęć, czy też pospacerować, delektując się lokalnym powietrzem pełnym zapachów morza, kwiatów i ziół.

AYIA NAPA

Ayia Napa (Agia Napa, Ajia Napa) to miejscowość na południowo-wschodnim wybrzeżu Cypru (południowa część Cypru). Znajduje się około 8 km od miejscowości Protaras.
Ayia Napa liczy około 2500 mieszkańców (dane z 2010 r.).

Nazwa Ayia Napa pochodzi od nazwy klasztoru z czasów weneckiego panowania nad wyspą Cypr. Słowa „agia” (greka) oznacza „święty”, słowo „napa” (greka) oznacza „zalesiona dolina” (w dawnych czasach obszar wokół miejscowości był zalesiony).

Ayia Napa stanowi (obok Pafos) jedno z dwóch głównych turystycznych centrów Republiki Cypru.

FAMAGUSTA

Famagusta to ponad 40 tysięczne miasto, położone na wschodnim wybrzeżu Cypr, nad Zatoką Famagusty.

Famagusta znajduje się na terytorium tzw. Tureckiej Republiki Północnego Cypru (Północny Cypr).

Miasto ma wspaniałą, bujną historię, której ślady, podczas spaceru po mieście, można spotkać na każdym kroku.

Nazwa Famagusta może być odwołaniem do kolonii żołnierzy rzymskich (Fami Augusti) z czasów Cezara I. Grecka nazwa miasta to Ammochostos („ukryta w piasku”), turecka nazwa miasta to Gazimağusa, która bywa skracana na Mağusa lub Mağosa.

Miasto zostało założone około 274 roku p. n. e. przez Egipcjan, przez egipską dynastię Ptolemeuszy i nazwane imieniem siostry założyciela miasta Ptolemeusza II – Arsinoe.

Famagusta stała się miastem, gdy w VII w. (ze zniszczonego i leżącego nieopodal Salamis), przybyli ludzie ocaleli po trzęsieniu ziemi i arabskich atakach. Wciąż pozostawała jednak małym portem.

Do roku 1191, Famagusta znajdowała się pod panowaniem bizantyjskim.
W 1191 roku Cypr został podbity przez króla angielskiego Ryszarda I Lwie Serce, który następnie sprzedał wyspę zakonowi templariuszy, a oni sprzedali wyspę w 1192 roku byłemu królowi Jerozolimy – Gwidonowi de Lusignan.

Za panowania francuskiej dynastii Lusignanów miasto rozkwitło (głównie po wydaniu przez Hugo XIII dekretu gwarantującego azyl wszystkim chrześcijanom emigrującym z Ziemi Świętej po upadku Akry w roku 1291), zbudowano miejskie mury. Dzięki strategicznemu położeniu Famagusta z czasem stała się portem przeładunkowym w wymianie handlowej między Europą a Bliskim Wschodem. Życie w mieście koncentrowało się wokół Katedry i Rynku, pałacu Lusignanów oraz w porcie.

W latach 1376-1464 Famagusta znajdowała się pod panowaniem Genui.

W 1425 roku Egipcjanie zaatakowali i złupili Famagustę.

Od roku 1474 Cypr znajdował się pod protektoratem Wenecji.
Po (podobno wymuszonej przez Wenecjan) abdykacji królowej Cypru – Katarzyny Cornaro, w dniu 26 lutego 1489 r., w katedrze św. Mikołaja w Famaguście, miasto (jak i cała wyspa) znalazło się pod panowaniem Wenecji. Nie są do końca znane okoliczności w jakich miasto (jak i cała wyspa) znalazły się pod panowaniem Wenecji, według jednej z wersji wyspa została sprzedana przez Katarzynę Cornaro Wenecji za , według innej wersji wyspa została oddana Wenecji przez Katarzynę Cornaro.

Pod rządami Genui oraz Wenecji miasto zyskało na znaczeniu i szybko bogaciło się, stało się siedzibą wielu kupców i właścicieli statków, którzy budowali okazałe siedziby oraz kościoły. W Famaguście znajdowało się wiele tawern i sklepów. Miasto stało się centrum handlu niewolnikami, miejscem gdzie na dużą skalę handlowano zbożem, zwierzętami, drewnem, miedzią, winem. Miasto liczyło ok. 6000 mieszkańców i prawdopodobnie było najbogatszym i największym miastem na Cyprze.

Już za czasów dynastii Lusignanów miasto należało do najlepiej ufortyfikowanych miast we wschodniej części Morza Śródziemnego. Za rządów Wenecji, pod kierunkiem architekta Michele Sanmicheli rozbudowano i wzmocniono mury obronne (m.in. podwyższono mury i dobudowano 5 bastionów).
Ostatecznie, przed przybyciem Osmanów, miasto posiadało imponujące fortyfikacje, tj. mury o wysokości 12-15 metrów i grubości 8 metrów ciągnące się na długość 3 km wraz z rampami, wewnętrznymi drogami, składami amunicji i stajniami, wzmocnione 15 bastionami:
– Castello Bastion,
– Signoria Bastion,
– Diamante Bastion,
– Del Mezzo Bastion,
– Martinengo Bastion,
– Sun Luca Bastion,
– Pulacazaro Bastion,
– Moratto Bastion,
– Diocare Bastion,
– Rivettina Bastion,
– Santa Napa Bastion,
– Andruzzi Bastion,
– Camposanto Bastion,
– Arsenal Bastion,
– Porta del Mare Bastion,
i z 5 bramami (pierwotne 2 bramy wjazdowe: Lądowa i Morska (Portowa), z czasem dodano jeszcze 3 bramy). Dodatkowo, na zewnątrz murów obronnych wykopano szeroki na 46 metrów rów obronny.

Zamek Otella (Castello Bastion) został zbudowany w XIV wieku, za rządów dynastii Lusignanów, w celu ochrony portu przed ewentualnymi atakami wroga. Zamek stanowił także główne wejście do miasta. Budowla posiada refektarz i dormitorium, zbudowane za czasów rządów dynastii Lusignan.

Podczas weneckiego panowania Zamek Otella został przebudowany według projektu i pod kierunkiem Nicolo Foscariniego (podczas przebudowy m.in. przywrócono wieżę) i tak powstał Castello Bastion.

Na dziedzińcu budowli znajdują się eksponaty – kule armatnie pozostawione przez Hiszpanów i Osmanów. Nad wejściem głównym do zamku znajduje się relief z lwem św. Marka – symbolem Wenecji i adnotacja z imieniem i nazwiskiem: Nicolo Foscarini.

Według legendy akcja szekspirowskiego dramatu rozgrywa się między innymi w tym bastionie. Obecnie, odnowiony w 2015 r. bastion służy jako muzeum oraz miejsce organizacji koncertów.

Rivettina Bastion, Biała Wieża (Akkule) i Ravelin – znajdowała się tutaj główna brama wjazdowa do Famagusty (jedna z dwóch pierwotnych bram wjazdowych) oraz fortyfikacje towarzyszące. Zbudowane za czasów dynastii Lusignanów mury zostały przebudowane i wzmocnione przez architektów Nicolao Foscarini i Nicolao Priuli w 1492 i w 1496 roku. Podczas oblężenia miasta przez Osmanów biała flaga została została wywieszona na Bastionie, który na pamiątkę tego wydarzenia został nazwany Białą Wieżą (Akkule).

Porta del Mare Bastion (wraz z Bramą Morską – Portową) został zaprojektowany przez Nicolao Prioli i wybudowana za czasów weneckich w 1496 roku. Brama ozdobiona jest marmurami przywiezionymi z Salamis. Wejścia do miasta strzegą dwa marmurowe lwy św. Marka.

1 sierpnia 1571 roku, po trwającym 10 miesięcy oblężeniu i odparciu 7 szturmów, z powodu wyczerpania się zapasów, Famagusta, po uzyskania porozumienia z Osmanami w sprawie bezpiecznej ewakuacji obrońców i mieszkańców miasta na Kretę, poddała się i weszła w skład Imperium Osmańskiego.

Gdy wysłannicy weneccy udali się do obozu Osmanów w celu przekazania kluczy do miasta, doszło pomiędzy nimi a Osmanami do sprzeczki w wyniku której wysłannicy weneccy zostali ścięci. Ścięty został także wenecki dowódca obrony miasta, chrześcijanie, którzy ocaleli, musieli opuścić miasto i osiedlili się w pobliskiej miejscowości Varosha.

W latach 1878-1925 w ramach brytyjskiego protektoratu Cypru.
W latach 1925-1957 w ramach brytyjskiej kolonii Cypr. W czasie II wojny światowej w Famaguście znajdowała się baza brytyjskiej marynarki wojennej operującej we wschodniej części Morza Śródziemnego. W mieście znajdował się obóz internowania dla Żydów ocalałych z Holocaustu.
Lata 1957-1960 w ramach brytyjskiej autonomii Cypru.
W latach 1960-1974 miasto wchodziło w skład Republiki Cypr.

Po 1960 roku miasto rozwijało się szybko pod względem ekonomicznym i turystycznym. Famagusta (a zwłaszcza jej dzielnica – Warosza) stała się znanym na świecie centrum rozrywki i turystyki, porównywanym z amerykańskim Miami. Swoje wille miały tutaj międzynarodowe gwiazdy.

W 1974 r. na terenie Waroszy znajdowało się ponad 200 hoteli, apartamentowców, restauracji, kasyn i innych lokali rozrywkowych oraz około 50 muzeów, kin i teatrów.

Po 1974 roku Famagusta została włączona do tureckiej, północnej części Cypru. Opuszczona i zamknięta została dzielnica Famagusty – Warosza.

Od 1983 roku Famagusta wchodzi w skład Tureckiej Republiki Cypru Północnego.

Zgodnie z legendą w mieście znajdowało się 365 kościołów różnych wyznań, tyle ile jest dni w roku. Do dzisiaj przetrwało 17.

Najważniejszym z nich jest wzniesiona w 1326 r. katedra św. Mikołaja (po opanowaniu miasta przez Osmanów katedrę przebudowano i przez jakiś czas nazywano meczet Ayasofya, po czym ostatecznie przemianowano na meczet Lala Mustafa Paszy – na cześć zdobywcy miasta).
Ten dawny gotycki kościół został zbudowany z brązowego kamienia wapiennego za czasów dynastii Lusignan i liczy sobie 55 metrów długości i 23 metry szerokości. Niektóre źródła podają, że budowniczym kościoła był biskup Baldwin Lambert lub Jean Langlois. Budowa została rozpoczęta w 1298 roku i ukończona ok. 1400 roku (konsekracja nastąpiła jednak już w 1328 r.).
Katedra została zaprojektowana na wzór katedry w Reims, przez architektów sprowadzonych z Francji. Budowla jest trójnawowa, wsparta na dwóch rzędach po sześć kolumn, w konstrukcji budowli nie uwzględniono transeptu. Na południowej ścianie znajdują się dwie kaplice, na północnej ścianie – jedna. Nad środkowymi drzwiami znajduje się okno z rozetą. Dach budowli jest płaski.
W latach 1298-1372 katedra była miejscem koronacji królów Cypru na królów Królestwa Jerozolimskiego.
W katedrze pochowano królów Cypru: Jakuba II i Jakuba III.
W czasie oblężenia miasta w latach 1570-71 i trzęsienia ziemi w 1735 roku katedra została poważenie uszkodzona (podczas oblężenia miasta uszkodzeniu uległy wieże oraz zostały zniszczone witraże).
Przed katedrą został stracony wenecki dowódca obrony miasta przed Osmanami – Marcantonio Bragadin.
Po zdobyciu miasta przez Osmanów z katedry usunięto ornamenty i zdobienia ze ścian oraz posągi, przykryto warstwą tynku freski oraz usunięto ocalałe po oblężeniu miasta witraże. Opróżniono znajdujące się pod posadzką grobowce. Dobudowano minaret oraz mihrab, a wnętrze wyłożono dywanami.
Budowla wciąż funkcjonuje jako meczet, można ją zwiedzać.

Obok wejścia do świątyni rośnie sykomora, która została podobno zasadzona, gdy wznoszono katedrę, tj. ok. 700 lat temu.

Kościół św. Piotra i Pawła – został ufundowany przez genueńskiego kupca Simono Nostrano, który na budowę świątyni przeznaczył swój utarg z jednej z kupieckich wypraw do Syrii. Po zdobyciu miasta przez Osmanów, kościół została przekształcony na meczet Sinan Pasa. Za rządów brytyjskich kościół służył jako magazyn na zboże, następnie znajdowała się w nim publiczna biblioteka.

Palazzo del Provaditore – pałac weneckich gubernatorów wyspy. Pierwotnie w tym miejscu znajdował się królewski pałac dynastii Lusignanów zbudowany w XIII wieku, który został zniszczony przez Genueńczyków i odbudowany w XV wieku jako rezydencja weneckich gubernatorów wyspy. Potrójne wejście łukowe, które jest jedną z niewielu zachowanych elementów budowli zostało zbudowane w XVI wieku.
Niestety, obecnie z pałacu pozostało niewiele – kilka kolumn, fasada oraz jedna ze ścian. Pomimo, że fragment pałacu zajmuje parking, to miejsce wciąż robi wrażenie na zwiedzających.

Ciekawostki:
– zgodnie z legendą podczas budowy katedry św. Mikołaja, architekt, zazdrosny o talent ucznia, zwabił ucznia do wieży pod pozorem pokazania mu błędu konstrukcyjnego i wypchnął go z wieży,
– dzięki licznym kościołom miasto było zwane „miastem kościołów”,
– podczas szturmu miasta Osmanowie mieli wystrzelić na miasto 100 tys. kul,
– podobno w mieście znajdują się skarby, ukryte gdzieś w podziemiach przez weneckiego dowódcę obrony miasta oraz przez mieszkańców podczas oblężenia miasta przez Osmanów. Skarby mają być ukryte m.in. gdzieś w podziemiach Bastionu Castello (i Wieży Otello),
– bloki kamienne pochodzące z rozbieranych kościołów i nieużywanych twierdz wysyłano m.in. z Famagusty do budowy Kanału Sueskiego,
– podobno na szczycie miejskich murów obronnych, w XIX wieku, angielscy oficerowie urządzili 9-dołkowe pole golfowe,
– „Garga” (wrony) – tak nazywano podobno mieszkańców Famagusty. Związane jest to z tym, że podczas II wojny światowej w mieście, jak i na całej wyspie brakowało żywności i mieszkańcy miasta jedli wrony, aby przeżyć,
– określenie „miasto duchów” zostało użyte w odniesieniu do Famagusty przez szwedzkiego dziennikarza Jana-Olofa Bengtssona, po jego wizycie w Waroszy, w 1977 r.,
– dzięki pięknej, szerokiej, piaszczystej plaży Warosza była zwana niekiedy „śródziemnomorską Copacabaną”,
– w 2008 i w 2010 roku Famagusta została wpisana na listę World Monument Fund,
– każdego roku, pod koniec czerwca, w Famaguście odbywa się popularny Festiwal Kultury i Sztuki.

Miasto i okolica, jako wakacyjna destynacja, posiada ogromny, atut: znajdują się tutaj najpiękniejsze na Cyprze, naturalne plaże (długie, od horyzontu po horyzont, piaszczyste, z łagodnym wejściem do morza).

Famagusta to ciekawe miasto, które w przeszłości podobno tętniło turystycznym życiem, obecnie wydaje się spokojne i uśpione.
Z całą pewnością jest to jednak miasto, które warto zobaczyć.